به گزارش شمال نیوز، محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: راهپیمایی تماشایی امسال چشم‌ها را کشید و خیره کرد. اما این مردم مگر دلار ۹۰هزار تومانی را ندیدند؟ گلایه از گرانی‌ها نداشتند؟

خیلی‌ها با اظهار لطف و محبت به مردم ایران نوشتند: مردم با وجود اعتراض به وضعیت اقتصادی بازهم به خیابان آمدند و از نظام و انقلاب حمایت کردند. حرف درستی است. ذهن من هم درگیر همین حرف‌ها بود؛ اینکه مردم آنقدر بصیرت دارند و هوشیارند که میان نظام و انقلاب با عملکرد مسئولان فرق و تفاوت قائلند.

اما عکسی از یک پیرمرد اصفهانی در راهپیمایی دیدم که یک متن ساده در دست داشت و رشته افکارم را به‌هم‌ریخت. نوشته بود: «قیمت ارزاق عوض شده، رزاق که عوض نشده».

جمله پیرمرد یک تکانه عارفانه بود. پیرمرد بامعرفت به امری فراتر از هوشیاری ذهنی و اندیشه‌ای توجه داشت.

بله، مردم ما بین نظام و انقلاب با مسئولان و عملکردشان تفاوت قائلند. اصل، انقلاب است و نقص و ضعف اقتصادی فرع ماجرا. یک نظام اسلامی داریم که غیر از دولت است و صیانت از آن فراتر از کم‌وکسری‌هاست. اما پیرمرد به امری فراتر از همه اینها توجه دادند و آن‌هم ایمان است.

ایمان غیر از اندیشه و ذهنیات است؛ فراتر از خردورزی است. ایمان، توجه توحیدی به دنیاست؛ فهم و درک امتداد توحید در متن زندگی است. ایمان، نشاندن نظام‌های اندیشه‌ای و اعتقادی در قلب است. رسوب ایمانی در قلب، تنها زمانی میسر است که باورهای معرفتی و اندیشه‌ای به‌کار بسته شود؛ به عمل‌بستن و تکرار و تکرار آنها.... اینجاست که وقتی به قیمت ارزاق می‌رسد، توجهش از رزاق برنمی‌گردد.

مردم ما اندیشه توحیدی انقلاب را نزدیک نیم‌قرن در عمل به کار بستند و امروز از میوه ایمانی آن بهره می‌برند. مردم ما بصیرت و هوشیاری دارند اما بالاتر از آن ایمان دارند؛ دقیق‌تر اینکه بصیرت‌شان نیز از سر ایمان‌شان است. عصر، عصر ایمان است. عصر دانایی گذشته است. هرکس داناست و علم و هوش دارد، معلوم نیست تا پایان این راه همراه باشد.

مردم غزه را ببینیم و هیچ‌گاه این افسانه تاریخی را فراموش نکنیم. آنچه این افسانه رویایی را روی زمین محقق ساخت، ایمان مردم بود.

عکس دستنوشته پیرمرد را که دیدم، احساس کردم اساسا این تعبیر که مردم با وجود گرانی دلار به راهپیمایی آمدند، کافی نیست و حق مطلب را ادا نمی‌کند. اساسا مقایسه این‌دو کسر شأن مردم است. مردم آمدند چون مومن‌اند؛ چون ایمانی‌اند؛ چون رزاق را می‌بینند نه ارزاق...

قدر این مردم را بدانیم و کم نگذاریم.