شکایت و نگاه‌های جانبی مضطرب جای خود را به سکوت دادند، زیرا جی دی ونس، معاون رئیس‌جمهور آمریکا در مرکز صحنه کنفرانس مونیخ قرار گرفت تا متحدان دیرینه ایالات متحده را تحقیر کند و اروپا را تا حد ممکن کوچک کند.

این حمله نشات گرفته از خشونت لجام گسیخته به نام آزادی بیان بود که خصومت طولانی مدتی را که دونالد ترامپ و بلندپایه‌ترین دستیارانش نسبت به اتحادیه اروپا احساس می‌کنند آشکار کرد - آنها این اتحادیه را نمادی از دولت بزرگ می‌دانند که شرکت‌های آمریکایی را محدود می‌کند.

اما در حالی که دیپلمات‌های اروپایی از برلین تا لندن از میان ویرانه‌های روابط ترانس آتلانتیک عبور می‌کنند، واقعیت این است که این قاره هشت سال از آخرین پیروزی ترامپ در انتخابات برای نظم بخشیدن به خانه‌اش و سه سال از زمان تهاجم روسیه به اوکراین زمان داشته است. زنگ بیدارباش خیلی وقت بود که به گوش می‌رسید.

مارگوس تساهکنا، وزیر امور خارجه استونی در مصاحبه‌ای در حاشیه کنفرانس امنیتی مونیخ، جایی که ونس در آن سخنرانی می‌کرد، گفت: «این امری وجودی است.»

امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه به دنبال تشکیل جلسه اضطراری با رهبران اروپایی در تلاش برای پاسخگویی به این موضوع است.

با این حال ونس توهم اروپایی‌ها درباره آمریکا را از بین برد.

ونس در این کنفرانس گفت: «وقتی امروز به اروپا نگاه می‌کنم، گاهی اوقات چندان واضح نیست که چه اتفاقی برای برخی از برندگان جنگ سرد افتاده است.» انزجار او از سیاستمداران جریان اصلی اروپا زمانی آشکار شد که به دیدار رهبر حزب راست افراطی AfD آلمان رفت.

یک مقام اروپایی گفت، مقامات آمریکایی به برخی از اروپایی‌ها در مونیخ گفتند که معتقدند آمریکا و چین دو قدرت بزرگ در بحث درباره اوکراین هستند، اگرچه جنگ در حیاط خلوت اتحادیه اروپا است. ایالات متحده اروپایی‌ها را در جریان پیشرفت‌ها نگه می‌دارد، اما آنها به عنوان بازیگران مهمی دیده نمی‌شوند.

یکی از مقامات کهنه کار گفت که حمله ونس در اولین حضورش در خارج از آمریکا نقطه عطفی بود، زیرا حمله‌ای اساسی به ارزش‌های اروپا بود. این مقام گفت: اهمیتی نداشت که کشور‌های اروپایی برای امنیت به ایالات متحده وابسته بودند، زیرا آنها اصول اولیه یکسانی داشتند. بدون این درک مشترک، لیبرال دموکراسی در اروپا در خطر است.

اروپا اکنون خود را در یک رقابت ناامیدکننده برای توافق بر سر برنامه‌هایی برای امنیت اوکراین می‌بیند، در صورتی که توافق صلح با ترامپ که از قبل برای مذاکره با روسیه عجله دارد، باشد. رئیس جمهور ایالات متحده قصد دارد در ماه جاری با ولادیمیر پوتین دیدار کند.

ترس بسیاری از مقاماتی که برای کنفرانس امسال جمع شده بودند این است که ترامپ با عدم حمایت از اوکراین، از پوتین دعوت کند تا تمایل ناتو برای دفاع از مرز‌های شرقی این اتحاد را بررسی کند.

در طول سال‌ها صحبت‌های زیادی در مورد نیاز به یک استراتژی دفاعی مشترک وجود داشته است. مکرون یکی از پر سر و صداترین افراد در مورد نیاز به افزایش توانمندی‌های اروپایی بود، اما این هرگز دور از ذهن نبود. آلمان سرسختانه مخالف استقراض مشترک با اوراق قرضه دفاعی اروپا بود، گامی کلیدی برای آزاد کردن هزینه‌های هزار میلیاردی دفاعی.

یک روز پس از سخنرانی ونس، ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین هنگام تشریح گفت‌و‌گو‌های خود با ترامپ در مورد برنامه‌های ایالات متحده برای پایان دادن به جنگ، گفت: «او یک بار هم اشاره نکرد که آمریکا به اروپا در آن میز نیاز دارد.»

زلنسکی روز شنبه خاطرنشان کرد: «این اظهارات بیانگر خیلی چیزهاست. اینکه دوران قدیم به پایان رسیده است - زمانی که آمریکا از اروپا حمایت می‌کرد فقط به این دلیل که همیشه از آن حمایت می‌کرد.»

چالش اروپا عمیق‌تر از تهدید آینده روسیه است. در اینجا و اکنون، اروپا نمی‌تواند از گفت‌و‌گو‌هایی که شیوه کار جهان را تغییر می‌دهد، کنار گذاشته شود.

انجمن‌های چندجانبه مانند گروه هفت و گروه ۲۰ از دیگر مکان‌هایی هستند که صدای آن شنیده می‌شود. اما اگر ترامپ به این نتیجه برسد که ارزش رفتن را ندارند نفوذ آنها حتی بیشتر کاهش می‌یابد.

این بی احترامی در معاملات این هفته آمریکا با بریتانیا و اوکراین ملموس بود.

پس از دیدار دیوید لامی با ونس، وزیر خارجه بریتانیا به خبرنگاران گفت که گفت‌و‌گو بسیار خوب پیش رفته است. ساعاتی بعد معاون رئیس جمهور از دولت بریتانیا به دلیل محدود کردن اعتراضات خارج از کلینیک‌های سقط جنین انتقاد کرد.

به گفته دو نفر از آشنایان با این بحث، در تمام این موارد، ایالات متحده در تلاش بود از طریق یک معامله یک طرفه برای تضمین دسترسی به منابع طبیعی اوکراین پس از جنگ، اقدام کند. اسکات بسنت، وزیر خزانه داری، این شرایط را در اوایل هفته به مقامات اوکراینی در کی‌یف ارائه کرد و تیم ونس در مونیخ، اوکراینی‌ها را تحت فشار قرار دادند تا امضا کنند.

 با این حال، آنچه عیان است این است که آیا اروپا به اندازه کافی ترسیده است که اقدامی انجام دهد؟