به گزارش شمال نیوز،یکی از کاربران توئیتری در مطلبی با عنوان ترامپ: یک رئیس‌جمهور، سه سایه نوشت:

اگر تاریخ آمریکا را همچون یک نمایشنامه در نظر بگیریم، دونالد ترامپ نه یک بازیگر جدید، بلکه ترکیبی از سه شخصیت آشناست.

او چیزی از «خشم و ادبیات اندرو جکسون »، «بی‌اعتمادی ریچارد نیکسون» و «مهارت رسانه‌ای رونالد ریگان» را در خود دارد، اما همه این ویژگی‌ها را در دنیایی به کار می‌برد که سریع‌تر، متصل‌تر و پیچیده‌تر از زمان هر یک از این رهبران است.

اندرو جکسون خود را قهرمان مردم عادی در برابر نخبگان سیاسی معرفی می‌کرد. او با حمله به الیگارشی شرق آمریکا و بانک‌های فدرال، مانند ترامپ که واشنگتن را به فساد متهم می‌کرد، از رویکردی ضدنخبگانی استفاده کرد.

ترامپ مانند اندرو جکسون، هفتمین رئیس‌جمهور آمریکا، از موج «خشم مردمی علیه نخبگان سیاسی» قدرت گرفت. جکسون، ژنرالی بود که با وعده‌ی «برگرداندن دولت به مردم» به جنگ بانکداران وال‌استریت و سیاستمداران حرفه‌ای رفت. ترامپ هم به همین ترتیب خود را قهرمان مردمی معرفی کرد که احساس می‌کردند از سوی طبقه‌ی حاکم کنار گذاشته شده‌اند. اما تفاوت کلیدی اینجاست: «جکسون یک جنگجو بود، ترامپ یک معامله‌گر».

شباهت ترامپ به نیکسون، در بی‌اعتمادی او به نهادهای دولتی، رسانه‌ها و متحدان سنتی آمریکاست. نیکسون جنگی دائمی با رسانه‌ها داشت و همانند ترامپ، روزنامه‌نگاران را دشمن ملت می‌دانست.

اما مهم‌تر از آن، سیاست خارجی نیکسون با رویکردی که می‌توان آن را «شوک دیپلماتیک» نامید، راه را برای ملاقات غیرمنتظره‌اش با چین باز می‌کرد.

ترامپ هم نسخه‌ خاص خودش را دارد: دیدار با کیم جونگ اون در سنگاپور، فشار اقتصادی شدید بر چین و خروج از توافقات بین‌المللی اما برخلاف نیکسون که در خفا و با دقت استراتژیک عمل می‌کرد، ترامپ دیپلماسی را به یک شوی تلویزیونی تبدیل می‌کند.

رونالد ریگان، بازیگر سینما که استاد استفاده از تلویزیون بود، می‌دانست چگونه پیام خود را با لحنی قاطع و خوش‌بینانه به مردم برساند.

ترامپ هم به همین ترتیب، اما در ابعادی کاملاً جدید، «با توییتر حکومت می‌کند».

ریگان شوروی را «امپراتوری شر» می‌خواند و ترامپ چین را «دزد مشاغل آمریکایی».

اما تفاوت بزرگ این است که ریگان به دیپلماسی سنتی و همکاری با متحدان باور داشت، در حالی که ترامپ، متحدان را باری بر دوش آمریکا می‌بیند.

ترامپ مانند جکسون، نیکسون و ریگان، یک رهبر جنجالی و غیرمتعارف است. اما آنچه او را متمایز می‌کند، شدت و سرعت اجرای سیاست‌هایش در عصر شبکه‌های اجتماعی، جهانی‌سازی و افول اعتماد به دموکراسی لیبرال است. اگر جکسون، نیکسون و ریگان در دنیای ترامپ حضور داشتند، شاید تعجب می‌کردند اما نه به خاطر ایده‌ها، بلکه به خاطر این‌که ترامپ چطور همه آن‌ها را در خود ترکیب کرده است.

اکنون اما این پرسش به ذهن خطور می‌کند که آیا ترامپ تنها یک برس موقت در تاریخ آمریکاست، یا آغازی بر یک روند جدید که رؤسای‌جمهور آینده هم از آن پیروی خواهند کرد؟