شمال نيوز: یک پژوهشگر مازندران شناسی که انگار ازعدم پاسخگویی مدیران ارشد استان به ستوه آمده ، پای مرحوم پدرش را نیز به وسط کشانده تا شاید مدیران ارشد و مدیران کل استان لب به سخن بگشایند و به دغدغه های نخبگان و مردم استان پاسخ دهند .

دکترحسین اسلامی ساروی نوشت :

خانم والده تا دستش به پدرم می رسید، شروع می کرد به آه و ناله، نداریم ، کم داریم، بچّه ها شیطنت می کنند، خسته شدم و همین جور مدام نِق و نوق، اینها همه مالِ آن ساعتی بود که ما حضور داشتیم، در غیاب ما مثل اینکه خیلی گل می گفتند و گل می شنیدند، از بیش از یک دوجین بچه هایشان پیداست، من که اسلامی بودم و پدرم هم اسلامی بود، از اینکه مادرم از طایفه چاهوشی است و اینهمه به پدر حرف و حدیث بار می کند ناراحت می شدم و به غیرت اسلامیت من بر می خورد، امّا پدر انگار نه انگار، نه نگاه می کرد، نه جواب می داد، اصلاً نمی شنید، و من تعجّب می کردم که چرا پدر بعضی وقتها از حس شنوائی محروم می شود!

خلاصه کلام اینکه، مرحوم والد از حواسّ پنجگانه اختیاری استفاده می کرد و از حس شنوائی خیلی خیلی کم بهره می گرفت، حالا می بینم که پدر باید مدیر کل می شد. حق پدرم را خوردند، پدر یک شرط مهّم مدیریت کلّی را داشت، آخ که پدر ماست فروش از دنیا رفت!!!

آخ بمیرم که نازنین پدر شایسته ی من آرزوی مدیر کلّی را به گور برد، بنده خدا نمی دانست که چه امتیازی را دارد، چه هنری دارد.

آخ که جان پدر اگر امروز زنده بود من، پسر، گل پسر، آقا پسر یک مدیر کل بودم، پدر من هم اگر هر چه مادرم حرف حساب هم می زد و در و دیوار به حرف می آمدند، پدر به حرف نمی آمد.من چند بار از مادرم پرسیدم که مگر(گتِ کِبلاقا غول هَستِه؟)و مادرم می گفت که بعضی وقتها پدرت غول و بعضی وقتها مول هَستِه.!!

الحّمد الله بعضی از مدیران ما راه و رسم مرحوم پدرم را دارند، اصلاً از شاگردان پدرم هستند، مرحوم پدرم همین جوری بود، مثل مرغابی. توی آب می رفت، خیس نمی شد.

حالا ما هم هرچه داد بزنیم، از در و دیوار و سنگ و آجر حرف در بیاید، از مدیران ارشد استان، که اصلاً حق مرا خورد و از پدرم ارث بردند!! اصلاً انگار نه انگار که ما داریم توی سر و کله هم می زنیم، آیا راست می گوئیم، شعار می دهیم، حرف نا حساب می زنیم، اصلاً روح پدرم دائماً در معاونت برنامه ریزی استانداری در پرواز است.

عجب مدیران با حالی داریم، خوش به حال من که همه در این زمینه به پدرم رفتند، و منِ پدر مرده به مادرم رفتم، مثل مادرم نقِ و نوق می کنم، مگر داشتند به همین سربازخانه ی بی سرباز ساری که آینه ی دق ما شدمجوز 60% ساخت و ساز تجاری مسکونی می دادند ما در استانداری معاونت برنامه ریزی نداشتیم؟

مگر این شهرداریها بجای پول در آوردن از راه درست، دارند پارکینگ فروشی می کنند، هوا فروشی می کنند، و توی هر کوچه پس کوچه مجوز برج و پاساژ می دهند ویا این شهر قائم شهر، را که به انبار آجر و آهن تبدیل کردند و ننگ هر چه شهر سازی در ایران است شد و بالاترین تراکم را دارد که هیچ حساب و کتابی ندارد!!! و آن شهر آدم مسوول نداشت؟

وقتی جای نساجی شماره یک در وسط شهر قائم شهر آن جنازه را به هوا می بردند آیا برای زندگی مردم آن شهر کسی فکری هم کرده بود؟

خلاصه از همین حمام صادق خان ساری که ده سال پیش اوقاف ساری مبلغ سیصد میلیون ریال به آقای رمضان محفلی اجاره دار این حمام داد که آنرا تخلیه کند و بالای پنجاه میلیون ریال به کارشناسان میراث استان دادند که طرح یک موزه ی مردم شناسی را بدهند، حالا به همّت والای چهار پنج مدیر کل میراث مازندران ما، بجای موزه ی مردم شناسی در حمام وقفی و تاریخی صادق خان یک زباله دانی داریم، هنوز هم نگاهی به آن نمی کنند. یعنی گوش شنوا نیست، راستی ما را چه می شود؟؟؟

سربازخانه ی بی سرباز ساری که ما را در خواب دید حالا بیدار شد و چپ و راست قصابی، بقّالی، سلمانی، پارکینگ، بانک حتی بنگاه معاملاتی زد!!!! سربازخانه را دارند مثل گوسفند قربانی پاره پاره می کنند چشم همه ما روشن، مسابقه (هرکه هرکه) داریم برپا می کنیم. اتحادّیه اصناف چرا پروانه کسب می دهد؟
شهرداری ناحیه یک چرا اجازه می دهد؟

من باید به چه کسی رجوع کنم که بابا، ما داریم تیشه به ریشه خودمان می زنیم، یک پدر آمرزیده بیاید این تیشه را از دست ما بگیرد، ما خودمان نمی دانیم چکار داریم می کنیم!!!

حسین اسلامی ساروی